Als je in deze tijd input zoekt om een column te schrijven is dit niet lastig te vinden; al het nieuws rondom de Coronaperikelen, het overlijden van een fractiegenoot (Herman Dekkers – 5 april j.l.), aangepaste Koningsdag, dodenherdenking (4 mei), Bevrijdingsdag (5 mei) en ook de aangepaste raadsvergaderingen bieden genoeg stof om over te schrijven. Alleen al over de manier waarop sommige politieke partijen zich in deze tijd proberen te profileren en/of garen proberen te spinnen bij deze Coronacrisis zou je daar (helaas) een boek over kunnen schrijven.
Ik zou ook een meer persoonlijke column kunnen schrijven over bv. de geboorte van ons derde kindje en over het geluk wat daarbij vrij komt, of juist een persoonlijke column over verdriet; over hoe de maand mei altijd in het teken staat van het overlijden van mijn vader. (mei ’17) Toch heb ik gekozen voor iets (totaal) anders. Iets waar wij met de fractie van LPF Westland ieder jaar nog bij stilstaan. Normaliter stil bij staan bij de plaatselijk Italiaan, maar dit keer als partijgenoten dus vanuit huis. Ik heb het over 6 mei 2002; de dag waarop Pim Fortuyn op laffe wijze werd vermoord.
Pim Fortyun was en is voor vele van onze fractie/partij dé reden om in de politiek te gaan. Vooral het idee dat als je iets wilt veranderen in je leefomgeving en/of kritiek hebt hij zei: ‘Kom uit je luie stoel en doe er wat aan’ , maar zeker ook het ‘zeggen wat je denkt en doen wat je zegt’ -principe is iets wat bij LPF Westland hoog in het vaandel staat. Als lokale politieke partij proberen wij dit ook. Ook als dat betekent dat we dat de komende tijd digitaal moeten doen. De fractie van LPF Westland is wat dat betreft altijd at your service.
Dave van Koppen
Fractievoorzitter
